प्रेम...

मनातल्या त्या हळव्या कोपर्‍याला हात मी लावला,

जुन्या आठवणींचा ठेवा जिथे होता मी ठेवला.

सुख, दुःख, राग सगळेच मग बैठकीत आले,

प्रेम मात्र लपत छपत कोपर्‍यात जाऊन उभे राहिले.

सगळ्यांनी मिळून हिशोब मग भूतकाळाचा मांडला,

प्रेमानी मग हळूच तिथून काढता पाय घेतला. 

गुपचूप त्याचं निघून जाणं दुःखानी हेरलं, 

चर्चेत असूनही सुखाने ते बरोबर ताडलं. 

डोक्यावरून फिरवून हात समजूत काढली प्रेमाची, 

"तुझ्याशिवाय जगण्याला या काहीच अर्थ नाही" 

चार शब्द असे समजुतीचे सुखदुःखाने सांगितले, 

अश्रूंना वाहण्या आता कारणच नाही उरले. 

प्रेमभंगानंतरचं आयुष्य पुन्हा नव्यानं जगावं, 

झालं गेलं विसरून सारं पुन्हा प्रेम करावं. 

गोड आठवणींची शिदोरी घेऊन मग सारे मनी परतले, 

पुन्हा नव्याने मनाच्या कोपऱ्यात प्रेम फुलू लागले. ❤️

                                                               - श्वेता